De eerste keer is niet altijd het mooist / The day after the night before…..

Wegens plots opkomende luiheid gisteren geen bericht geplaatst, vandaar bij deze twee dagen voor de prijs van één.

Vanuit Thermopolis vertrokken we in noordelijke richting langs de inmiddels bekende fraaie landschappen naar het hoofddoel van de dag 'Gooseberry Badlands'. Voor de omschrijving wil ik verwijzen naar het verslag van de vorige dag over Hell's Half Acre maar dan alles in de overtreffende trap. Wat een indrukwekkende schoonheid van vormen en kleuren; alsof er duizenden jaren geleden een stad onder een lavastroom is bedolven waar de Histor verffabriek bij betrokken was. Bovendien konden we er nu zelf doorheen wandelen i.p.v. door een hek te moeten kijken. Een hoogtepunt dat ik als 'psychisch orgasme' wil omschrijven.

Daarna in de afdaling naar het gehucht Ten Sleep, waar het zowel erg rustig als goed toeven is. Dat hebben we met eigen ogen gezien toen we in de avond nog even een wandeling maakten. Toen wij lagen te  slapen, werd de sereniteit echter bruut verstoord. Vanaf 2.45 uur hoorden we in de kamer boven ons enorme herrie en werden verschrikt wakker. Een man schreeuwde urenlang weinig fijnzinnige teksten als: 'You motherf**ker, i'm gonna kill you' en 'Don't treat me like that you f**kin pig' of 'I'll f**k you in the ass you bastard'. Dat ging gepaard met veel gebonk en gestamp. Aangezien we dachten dat die kamer werd bezet door twee personen die we eerder op de dag gezien hadden, terwijl we slechts één stem hoorden, werd het nog bedenkelijker. Er zou toch niet iemand zwaargewond of zelfs dood zijn……? De eigenares van het motel wilden we niet lastig vallen; dat is namelijk een nogal fragiele vrouw van een jaar of 70. Evelien wilde niet langer blijven, heel begrijpelijk, daarom rond 3.30 uur in de auto gestapt en een paar straten verderop als tijdelijk daklozen een paar uur doorgebracht. Rond 6.30 uur de al wakkere huisbazin gesproken die daarop de sheriff heeft gebeld. De oproerkraaier bleek een gestoorde persoonlijkheid te zijn die nogal hardop in zichzelf praatte. Wellicht mag ik de diagnose 'schizofreen' stellen? Geen sprake van doden of gewonden in elk geval. Wel van een zeer vermoeiende nacht, dat lijkt me duidelijk.

Aan alles komt een eind, gelukkig ook in dit geval, want ondanks hoofdpijn en zware ogen hebben we vandaag weer erg genoten. De tocht door de Bighorn Mountains was wonderschoon. Machtige bergen en prachtige dalen, een nog bevroren meer en op de top op 3000 meter hoogte een heus winterlandschap aangetroffen.

In Buffalo onze intrek genomen in het meest sfeervolle onderkomen waar ik ooit ben geweest: Occidental Hotel. Ook hier kan ik verwijzen naar een eerder verslag, maar dan nog veeeeeeeeel mooier. Zie de foto's, die zeggen alles!

Als afsluiting van de dag een wandeling van een uurtje door een berggebied met groene weides waar zgn. 'petrified trees' (versteende bomen) te zien zijn. Deze boomrestanten zijn tientallen miljoenen jaar oud en in de loop der tijden in de bodem 'ondergedompeld' en later weer versteend aan de oppervlakte gekomen.  Waar we eerder op de dag versteend van schrik waren, waren we nu 'petrified' van bewondering!

Rest mij nog ons beiden een goede nacht en jullie allen een fijne dag te wensen.

Don't worry, be happy,

Paul was Petrified